piątek, 31 sierpnia 2012

3. "Czasami tyle wystarczy by ktoś zajął każdy zakamarek twoich myśli."

 I wtedy zdałam sobie sprawę, że... Nie miałam czego się bać! To cud! CUD! Ja widzę! Wszytko! Wyraźnie! O mój boże. Dziękuję... nie sądziłam, że kiedykolwiek to się stanie. Spojrzałam na moją przyjaciółkę. Była dość podobna do tego co mówiły mi ręce, ale i tak troszkę inna. One Direction byli prześliczni!
 - Patricia. - pomachała mi przed oczami Alice. Zamrugałam błyskawicznie. - CZY TY WIDZISZ?!
 - Ona widzi? - powiedzieli chórem chłopaki bardzo zdziwieni zaistniałą sytuacją.

 - Właśnie ja... sama nie mogę w to uwierzyć ale... Widzę! - krzyknęłam radośnie! Spełniło się moje największe marzenie...
 - O mój boże nawet nie wiesz jak się cieszymy! To naprawdę jakiś cud! - wszyscy zaczęli mnie przytulać. A Harry z nich wszystkich chyba najmocniej. Motyle  brzuchu zaczęły mi świrować. Przyglądałam się wszystkim uważnie. W końcu mogłam ich zobaczyć... Każdy widok mnie cieszył, byłam szczęśliwa że już nie jestem niewidoma, że mogę wszystko zobaczyć a nie poczuć... Ciekawe jak ja wyglądam? Zobczę jak wrócę do domu.
 - Co robimy? - zapytałam.
 - Możemy pójść na coś do kina. - zaproponował Liam.
 - No właśnie, pierwszy raz zobaczysz film w kinie swoimi oczami! - powiedziała blondynka. Czy wspominałam , że Al ma blond włosy? Chyba dopiero teraz...

 - Oooo to byłoby cudowne! - krzyknęłam. 
 - No to idziemy. - powiedział Harry. A ciekawe jak moja mama i nadopiekuńczy brat wyglądają? Hm... Zdążę ich jeszcze zobaczyć. Może w końcu pójdę do normalnej szkoły? Byłoby wspaniale poznać kogoś nowego. Czytać z normalnych liter, oczywiście umiem nimi czytać, pani nauczycielka mi wszystko tłumaczyła słowami, mimo że byłam niewidoma zawsze dobrze pisałam, bynajmniej tak mi mówiła moja pani profesor. Niedługo i tak kończą się wakacje i będzie czas na szkołę, pójdę do normalnej, do 2 liceum. Harry też idzie do 2 liceum, Al też, reszta chłopaków oprócz Louisa idą do 3 liceum. Może będę w tej klasie co moja przyjaciółka? No, zobaczymy. Przy okazji opiszę jak ich widzę.
Harry Styles, Hazza, ur. 
1 lutego 1994 ma loki takie śliczne koloru brązowego, zielone oczy, uśmiech za miliard dolarów, ma dołeczki w policzkach, umięśniony, jest przyyyyystojny, zabawny, cudowny, słodki, wie co powiedzieć w danej chwili, ma fajny styl ubierania i nie wiem czy na pewno ale chyba się zakocham w tym czarusiu. No bo jest taki kochany i no nie wiem czy on to odwzajemnia, ale wszystko możliwe... Wygląda o tak:




<- To Niall Horan, Nialler, ur.13 września 1993 krótkowłosy blondyn o niebieskich oczach z nieziemskim uśmiechem, żarłoczek hehe ale chyba przypadł do gustu Alice, tak mi się przynajmniej wydaje, a on to chyba odwzajemnia... Coś się kręci! Jest zabawny, ma całkiem fajny styl, jest ładny i pochodzi z Irlandii jako jedyny z One Direction. 



Louis Tomlinson, Lou, Boo Bear. Ur.: 24 grudnia 1991. Ulubieniec Alice, ale to nie w nim jest zakochana, no chyba... Ale ja widzę jak podczas drogi do kina spogląda na Nialla, na Louisa nie. Lou jest szatynem o zielono-niebieskich oczach, ma cudny uśmiech i ma dziewczynę Eleanor... Chyba, bo nie wiem czy to na serio, czy dla mediów i czy nadal z nią jest czy już nie... Musiałabym się go zapytać. Jest najstarszy z 1D a najbardziej dziecinny, bardzo zabawny i świetnie się ubiera. Całkiem ładny. Wygląda właśnie tak: 




<-- Zayn Malik (1 po prawej). Ur. 12 stycznia 1993 Nie wiem czy to czerń czy bardzo ciemny brąz, ale taki ma kolor włosów. Na końcu ma kawałek blondu, taki mały kawałeczek. Jest Mulatem, jest bardzo przystojny i ma uśmiech nie z tej planety. Oczy ma koloru brązowego. Ma dziewczynę o imieniu Perrie która jest blondynką (1 od lewej). Jest zabawny, słodki i też jak z resztą każdy z całego zespołu trochę zboczony, hehe.



Alice Deline, Al. Ur. 19 lipca 1994 roku. Blond kolor włosów, oczy koloru niebiesko-zielonego,, bardzo długie włosy. Jest śliczna i ma powodzenie u chłopaków ale tego nie wykorzystuje. Jest pomocna, zabawna, najlepsza, zawsze przy mnie, kochająca, przyjacielska. Po prostu jest sobą i nikogo nie udaje, to jest w niej najlepsze. Włosy ma lekko falowane chyba że je prostuje. Wygląda o tak: 
Kocham ją ponad życie, jest dla mnie bardzo ważna.
Jak ja wyglądam jeszcze nie wiem, ale się dowiem, spojrzę w lustro lub coś takiego.
~\/~
 Dotarliśmy do kina. Ja i Alice byliśmy za komedią, ale było 5/2 żeby był Horror... Siedzieliśmy o tak:
Zayn||Liam||Louis||Harry||Ja||Alice||Niall. Oczywiście zrobili  to specjalnie, bo jak się bałyśmy przytulałyśmy się do siebie, ale czasem oni to zauważali i wtedy Niall tulił Al a mnie obejmował swoimi delikatnymi dłońmi które przyprawiały mnie o gęsią skórkę, palpitację serca i imprezę motylów w brzuchu, Harry. Oh, ja chyba rzeczywiście go kocham... Co z tego, że znam go zaledwie 2 dni? No, czasami tyle wystarczy by ktoś zajął każdy zakamarek twoich myśli. Nie wiem czy on czuje do mnie to samo co ja do niego... Bardzo bym chciała ale nie robię sobie złudnych nadziei żeby potem się rozczarować. Kolejna straszna scena. Kolejny raz Harry spostrzegł że się wystraszyłam. Kolejny raz poczułam jego ciepłe dłonie na moim ciele. Kolejny raz byłam w 7 niebie. Kolejny raz opętał mnie w myślach. Czy robił to specjalnie? Już sama nie wiem. Gdy film się skończył chłopaki śmiali się z nas bo bałyśmy się filmu. No co? Był naprawdę przerażający. W sumie nie bałam się aż tak bardzo, co to to rzadko, częściej  brzydziłam się krwią itp... No ale cóż, wyszło mi to na dobre bo mogłam odlecieć w jego ramionach... Wróciłam do domu. Na pożegnanie z każdym się przytuliłam, a Hazza dodatkowo dał mi buziaka w polik... Tak! On mi a nie ja mu. Pochwaliłam się mamie o dzisiejszym wydarzeniu. Było późno więc musiałam się umyć, zmyć makijaż, ubrać piżamę, coś zjeść i iść spać, więc od razu pobiegłam do łazienki by zmyć makijaż, przy okazji zobaczyć jak wyglądam, czy moje dłonie widziały mnie taką jak naprawdę wyglądam czy trochę inną. Spojrzałam w lustro. Wyglądałam tak:...
-----------------------
Wygląd Patricii w następnym rozdziale. Tym razem nie wzbudzam ciekawości aż tak, no chyba że kogoś ciekawi jak wygląda Patti ;D
Nie wiem jak mi wyszedł ten rozdział... Chyba troszku krótki ;< No przepraszam, ale obiecuję że następny będzie dłuższy :)
Po za tym nie dziwcie się jak dodaję go o prawie 3 rano a dokładniej 2:52 XD
~Patrycja♥

Przy okazji: Dziękuję za komentarze!! Każdy mnie bardzo motywuje do pisania, a w 2 rozdziale było ich 8 od was :))) Jesteście kochaniii na serio♥ Kocham was ! :* Jesteście najlepsi! :>

wtorek, 28 sierpnia 2012

2. "To naprawdę możliwe, że... odzyskasz to co kiedyś straciłaś."

I właśnie wtedy straciłam przytomność. Jedyne co pamiętam to ogromne kolorowe plamy i ostry ból głowy. Co jeśli... jeśli wróci mi wzrok? Nie wiem czy to możliwe, ale jakby tak było to stałabym się naprawdę szczęśliwa... Może odzyskam, skoro widziałam te plamy. Swoimi oczami. Nie wyobraźnią... Obudziłam się na jakimś łóżku szpitalnym, poznałam że to szpital po dźwiękach. Nie odzyskałam wzroku... Wiedziałam, że to byłoby zbyt piękne... Usłyszałam głosy lekarzy, zespołu i przyjaciółki. Próbowałam się podnieść.
 - Auuuu.... - powiedziałam gdy tylko lekko ruszyłam plecami. Byłam strasznie obolała.
 - Obudziła się! Doktorze, ocknęła się! - usłyszałam wołanie przyjaciółki.
 - Jak to się stało? Jak do tego doszło? Co próbowałaś zrobić? - usłyszałam pytania lekarza.
 - Chciałam poszukać Liama, zapomniałam o schodach i z nich spadłam. Potem dodatkowo potknęłam się o sama nie wiem co, uderzyłam w drzwi i upadłam. Ostatnie co pamiętam to ogromne kolorowe plamy i ostry ból głowy. Proszę pana, czy to możliwe, że odzyskam wzrok? - spytałam z wielką nadzieją na pozytywną odpowiedź.
 - Tego nie wiemy. Będziemy musieli przeprowadzić badania. Zostaniesz w szpitalu jeszcze dość długi czas, masz dużo siniaków i ran. - powiedział lekarz. Pogadałam jeszcze chwilę z chłopakami i Al. Ledwo co rozmawiałam, bo głowa mi pękała. Po dłuższej chwili musieli już iść a ja zasnęłam.
~\/~
 Obudziłam się i widziałam duże czarno białe plamy. Nie ważne... liczy się to, że cokolwiek widzę! Ale jestem szczęśliwa.
 - Hej Patti. Wyspałaś się? - powiedziała Al.
 - Tak... I nie uwierzysz... Widzę ciebie jako dużą czarną plamę na szaro-bałym tle... Ale... ALE WIDZĘ! ROZUMIESZ TO? - powiedziałam strasznie podekscytowana co szybko opadło bo poczułam ból.
 - N...Naprawdę? O jejku, to naprawdę wielki postęp! Może w pełni zdobędziesz wzrok? - powiedziała szczęśliwa.
 - Chłopaków z tobą nie ma? - spytałam. Odpowiedziała, że nie. Usiadła obok mnie na łóżku, ale uważała by mnie nie dotknąć. Po chwili usłyszałam głos doktora. Spytał jak się czuję. Odpowiedziałam, że nadal mnie wszystko boli, ale chyba odzyskam wzrok i powiedziałam mu że widzę duże niewyraźne rozmazane czarno-białe plamy, ale coś widzę. Lekarz powiedział, że to niesamowite, że to cudowne itp. Dodał też, że to możliwe, że odzyskam widzenie w całości. Nic nie mogło mi popsuć humoru. Po półgodzinnej rozmowie z Alice przyszli chłopaki. Opowiedziałam im całą historię. Bardzo się ucieszyli a najbardziej chyba... Harry. Później wszyscy poszli a Harry został ze mną.
 - Niesamowite... to naprawdę możliwe, że... odzyskasz to co kiedyś straciłaś. - powiedział. Uśmiechnęłam się.
 - No wiem... Myślałam, że to sie nigdy nie sta..nieee... - ziewnęłam.
 - Powinnaś się zdrzemnąć. - powiedział Harry łapiąc mnie za rękę. Moje serce mało co nie eksplodowało.
 - Dobrze... - wydukałam i oczy mi się zamknęły. Prawie zasnęłam, było blisko, ale zdołałam usłyszeć "śpij dobrze" z ust Harego, i poczuć to jak całuje mnie w czoło. On chyba naprawdę chce żebym tu zawału serca dostała. Motylki w brzuchu urządziły sobie imprezę a ja nie mogłam zasnąć przez najbliższe 40 minut. W końcu mi się to udało.
~\/~
Obudziłam się. Znowu nic nie widziałam... Ehh... A już. już myślałam że się uda. Nagle poczułam silny, ostry, naprawdę ogromny ból głowy. Złapałam się za głowę i krzyknęłam strasznie głośno:
 - Ałłłłłłłłłłłłłłłłłłłłłłaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!! - ból był nie do wytrzymania. Straciłam przytomność.
~\/~
 Obudziłam się lecz nie otwierałam zmęczonych oczu. Słyszałam przyjaciółkę, mamę, brata, 1D i lekarzy nad głową. Ich głosy były przerażone. Nadal bardzo, bardzo zmęczona nie otwierając oczu mruknęłam:
 - Ile byłam nieprzytomna?
 - Ponad tydzień... - usłyszałam odpowiedź.
 - Aż tyle? - powiedziałam leżąc i prawie zasypiając... - Uaah... - ziewnęłam. - Myślałam że zaledwie kilka  godzin.
 - Ostatnie co usłyszeliśmy to bardzo głośny krzyk. Gdy już przyszliśmy była już pani nieświadoma co się dzieje. Powinna się pani przespać. - usłyszałam i zasnęłam. Obudziłam się w... moim pokoju. Ale.. Ale jak to? Przecież byłam w szpitalu.
 - Hej słonko. Wypisali cię ze szpitala. Nie chcieliśmy cię budzić więc cię zanieśliśmy do samochodu taką.. śpiącą.
 - Tak właśnie było. - usłyszałam Harrego. - Jeszcze chcesz spać?
 - Nie...
 - To czemu nie otwierasz oczu?
 - Bo się boję...
 - Czego się boisz? -  spytał Liam.
 - Tego, że jak je otworzę to będę niewidoma, że to, że chwilowo cokolwiek widziałam było przejściowe.
 - Musisz spróbować. Jeśli tego nie zrobisz to się nie dowiesz. - powiedziała przyjaciółka.
 - Okej... Najpierw się ubiorę. - wzięłam ciuchy, poszłam do łazienki, gdy byłam gotowa wróciłam do przyjaciół. - Może... najpierw chodźmy na dwór?
 - Nie przeciągaj tak tego... no ale... no ok. - powiedział Zayn. Wyszliśmy. Poszliśmy do parku. Usiedliśmy. Nie otwierałam oczu. W końcu gdy moi przyjaciele mnie tak prosili, choć nie liczyłam na jakiś cud, zrobiłam to. Wtedy zdałam sobie sprawę, że...
------------------------------
:D
Ciekawi co dalej?
Jak tak,to tak ma być <3
Jak nie, to no trudno się mówi, nie udało mi się :C
~Pysiek♥

piątek, 24 sierpnia 2012

1. "Nie wiedziałam, że to taka męczarnia to dostrzec..."

 - Patricia... Chyba jest ze mną coś nie tak... Albo mam zwidy, albo tam stoi One Direction i robią zdjęcie z 2 fankami... - powiedziała Alice.
 - Możemy podejść i to sprawdzić. Też zrobimy sobie z nimi zdjęcie i poprosimy o autograf. - powiedziałam. Przyjaciółka wzięła mnie pod rękę i wolnym krokiem zaprowadziła. Znałam to centrum handlowe jak własną kieszeń. Usłyszałam jak Al prosi o autograf, dali jej i mi na zdjęciach, potem spytałyśmy czy możemy zrobić sobie z nimi zdjęcie.
 - Pewnie. - po głosie rozpoznałam, że mówi to Harry. Na piosenkach zawsze rozróżniam ich głosy, na żywo mają inne niż gdy śpiewają ale dałam radę. Zrobiliśmy wspólne zdjęcie. - Patricia - wcześniej zapytał o imiona - Patrz w obiektyw!
 - Łatwo ci mówić... - powiedziałam i poszłam na ławkę stojącą niedaleko.
 - O co ci chodzi? Tak ciężko skierować wzrok na aparat? - powiedział Styles siadając obok mnie.
 - Serio? Poważnie mówisz? Tak trudno ci to zauważyć? Reszta świata jakąś nie ma z tym problemu...
 - Ale z czym? Ej, popatrz na mnie. - odwróciłam głowę w stronę z której docierały do mnie jego słowa - No popatrz!
 - Jak? Nie widzisz, na prawdę? Powinieneś... Masz zdrowe oczy. Ja jestem niewidoma. Nie wiedziałam, że to taka męczarnia to dostrzec... -  odrzekłam.
 - Ja... Przepraszam... Nie wiedziałem... Nie miałem nigdy okazji spotkać niewidomą, więc nie wiedziałem...że ty taka jesteś. Jeszcze raz przepraszam.
 - Dobra już nie musisz, rozumiem dlaczego tego nie spostrzegłeś. - uśmiechnęłam się.
 - Szkoda że nawet nie wiesz jak wyglądam. - dotknęłam jego włosów, twarz, uszy i koszulkę. - Co ty robisz?
 - Brunet , loki, zielone oczy (mimo że dotykałam tylko powiek, ale wiedziałam że są zielone.), biała koszulka, całkiem przystojny.
 - Jak ty... przecież ty nie widzisz.  - powiedział zdziwionym głosem. Wytłumaczyłam mu to.
 - Może w ramach przeprosin, że wtedy tak na ciebie nakrzyczałem, ja i reszta pójdziemy z tobą i twoją kumpelą np. na pizzę. Co ty na to? - spytał.
 - No jeśli to nie kłopot to bardzo chętnie, ale co na to reszta chłopaków i Alice? - zapytałam bawiąc się dłońmi. Zawsze tak robiłam, nie wiem dlaczego, tak po prostu miałam. Poszliśmy do innych, uznali że to dobry pomysł, więc po chwili znaleźliśmy się w pizzerii która znajdowała się naprzeciw centrum. Jedzenie zamówił Niall. Było całkiem smaczne, nie powiem, że nie. Musiałyśmy już iść do domu, było późno. Pożegnałyśmy się z chłopakami i podziękowałyśmy za ten dzień.
 - Nie ma sprawy... - powiedział Niall, szeptem dodał: "Spotkamy się jeszcze nie raz..." dodał to strasznie cicho, pewnie nikt nie usłyszał oprócz mnie. Pożegnałyśmy się z 1D i powoli wracałyśmy do domów. Włożyłam ręce w kieszenie. W prawej kieszeni poczułam jakąś kartkę. Dobrze, że szłam z Al, tak to nie wiedziałabym co na niej jest. Przeczytała z kartki: "Spotkajmy się jeszcze, oto nasz numer [jakiś numer] ~One Direction". Ustaliłyśmy sobie z Alice, że jutro zadzwonimy. Wróciłam do domu. Na kolację zjadłam miskę płatków z mlekiem, nie byłam głodna bo jadłam pizzę, potem zmyłam makijaż, wzięłam prysznic, ubrałam się w piżamę i wślizgnęłam się w swoje łóżko. Nie mogłam zasnąć... myślałam o Harrym. Czyżbym się w nim zakochała? Mało realne, po 1 dniu? Nie, to musi mi się tylko zdawać. Nie mogę być zakochana od tak sobie, znam go 1 dzień, a nawet nie, zaledwie kilka godzin. Zobaczymy jak to będzie po dłuższej znajomości. No bo teraz nie mogę stwierdzić, czy czuję do niego jakieś większe uczucie niż przyjaźń. No może na przypomnienie sobie jego głosu mam motylki, gdy czuję jego zapach i to że jestem obok niego, serce bije mi mocniej, może gdy odczuwam jego dotyk mam dreszcze, ale nie wiem, czy to coś znaczy. No bo nigdy tak nie miałam...  To dla mnie takie nowe. Nie doznałam wcześniej czegoś takiego, dla mnie to inne lecz przyjemne uczucie.
~|~
*Z perspektywy Alice*
Niall Niall Niall... Znaczy się, NIE, NIE, NIE! Nie zakocham się w nim, nie mogę i nie chcę. Co jeśli on czułby do mnie to samo, a potem bylibyśmy parą, później on by mnie zranił? Wolę być singielką niż potem płakać przez chłopaka... Tylko że ja wiem kiedy kogoś darzę miłością i tak jest z nim. On jest taki miły, zabawny, słodki + przystojny i z niesamowitym głosem. Cudowny, wspaniały no po prostu... IDEAŁ! Ehh... skoro jest taki idealny, to od razu go skreślam... Perfekcyjny = nie dla mnie... Kto by chciał mnie? No właśnie... właśnie chyba nikt... A co dopiero taki ktoś jak on.
~|~
*Z perspektywy Patricii*
 Wstałam, umyłam się, uczesałam i ogólnie ogarnęłam, ubrałam, zjadłam śniadanie i wyszłam do przyjaciółki. Zadzwoniłyśmy do chłopaków i umówiliśmy się wszyscy w domu One Direction. Podali adres, nie było to daleko, zaraz doszłyśmy.
 - Łooo... Ale willa... - powiedziała Al. Musiało robić wrażenie, chciałabym zobaczyć. Zadzwoniłyśmy do drzwi, otworzył Liam. Wpuścił nas. Powiedział, że chłopaki są w pokoju gościnnym na górze. Trochę to dziwne, zazwyczaj jest na dole ale to ich sprawa. No chyba że w takim ogromnym domu jest i na górze i na dole. Przywitałyśmy się z chłopakami.
 - Gdzie Liam? - zapytał Zayn.
 - Na dole. Pójdę po niego. - wyszłam z pokoju. Zapomniałam w którym miejscu są schody i z nich spadłam... Nic wielkiego mi się nie stało. Tak sądziłam, gdyby nie to, że gdy szukałam Liama potknęłam się o coś i uderzyłam w drzwi. Upadłam na podłogę i właśnie wtedy...
-------
Muahahaha trzymam was w niepewności :3
Dziękuję za przeczytanie.
Kocham♥
Patrycja.


czwartek, 23 sierpnia 2012

Prolog. "Prawdziwy świat dla mnie nie istnieje"

Na imię mi Patricia, na nazwisko Cerrie, mówią mi Patti. Mieszkam w Londynie. Jestem tu. Żyję. Co prawda w moim wyimaginowanym świecie, ale zawsze coś. Prawdziwy świat dla mnie nie istniał. Poznawałam go dotykiem, węchem, smakiem i słuchem. Byłam niewidoma. Nie urodziłam się taka. Stało się to w 6 roku życia, ale nie pamiętam nic z tych czasów. Jedynie twarz mamy, taty i starszego brata. Jest ode mnie starszy o 4 lata, na imię ma Jacob. Zawsze mi pomaga i się mną opiekuje. Nie chodzę do szkoły. Nauczyciele do mnie przychodzą, wszystko tłumaczą ustnie bo nie mam jak zobaczyć, choć bardzo bym chciała ale przywykłam. Mam bardzo wykształcony dotyk, o wiele ponad normy ludzkie... Dotykiem czuję wszystko. Nawet kolory. Dzięki temu wiem w co się ubieram, wiem jak ktoś wygląda (ale tylko gdy mogę dotykać temu komuś całą twarz, włosy i uszy), jaki mam pokój i wiele innych rzeczy. Dłonie są moim wzrokiem. Wyszłam na miasto do mojej jedynej przyjaciółki - Alice Deline. Kochałam ją ponad życie. Dla niej istnieję, dla niej i rodziny. Znałam okolicę na pamięć, mieszkam tu od zawsze więc nie ma mowy o zgubieniu się. Zapukałam i usłyszałam głos mamy mojej bratniej duszy. Zawołała Al, po chwili zeszła i wyszłyśmy razem na zakupy, byłyśmy na dzisiaj umówione. Doszłyśmy na miejsce. Z głośników leciała piosenka mojego i Alice ulubionego zespołu - One Direction. Był naszym ulubionym, mimo że miałyśmy po 18 lat. Na ten wiek to trochę "obciach" ale my się tego nie wstydziłyśmy i nie ukrywałyśmy tego że ich kochamy. Nie wiem jak wyglądali, nie spotkałam ich na żywo a ze zdjęcia mogę poczuć kolory, nie twarz. Moja przyjaciółka pisnęła. Chodziło jej o to, że w sklepie była bejsbolówka z 1D. Kochała takie bluzy, tak samo jak Zayn, ale to nie przez niego je kochała, bo jej ulubieńcem był Louis. Pobiegła do sklepu ciągnąc mnie za rękę. Kupiła ciuch i wyszłyśmy zobaczyć inne sklepy.
------------------------------------
I jest prolog...krótki, bo to tylko prolog, rozdziały będą o wieeeele dłuższe :). Podoba się?
Dziękuję za przeczytanie :*
Patrycja.